Voetbalclubs die geen buitenlanders gebruiken
Ondanks de komst van steeds meer externe investeerders naar het wereldvoetbal, waardoor in de meeste gevallen sommige tradities of kenmerken van de clubs verloren gaan, zijn er toch nog enkele uitzonderingen van organisaties die erin slagen de filosofieën te respecteren die zij al vele decennia toepassen.In deze groep vinden we clubs die bijvoorbeeld alleen met spelers uit hun land spelen, dat wil zeggen dat zij geen buitenlanders huren, en dat maakt hen tot organisaties die gewoonlijk het respect genieten van de meerderheid van de nationale fans en bovendien een van de belangrijkste leveranciers van voetballers aan hun respectievelijke nationale teams zijn, hoewel deze manier om de club te leiden van invloed kan zijn op het concurrentievermogen in die zin dat andere teams een veel bredere markt hebben wanneer zij nieuwe spelers contracteren.
Wil je hier meer over weten? Dit zijn enkele van de belangrijkste clubs op dit gebied.
CD Guadalajara (Mexico)
Waarschijnlijk is dit, samen met Athletic Club de Bilbao, het bekendste geval in de wereld van clubs die niet met buitenlanders spelen, hoewel dit niet altijd het geval was, want de oprichting van de club in 1906 was te danken aan de wil van Edgar Everaert en Calixto Gas. De eerste was Belg en de tweede Fransman, dus legden zij de basis voor de geboorte van een voetbalclub in de stad Guadalajara met de bijzonderheid dat alleen Mexicaanse en Franse spelers werden toegelaten.In de jaren twintig werd dat beleid strenger en werden alleen Mexicaanse spelers toegelaten, en toen het professionalisme in Mexico in de jaren veertig begon, is de algemene perceptie dat CD Guadalajara geen buitenlandse spelers heeft gehad. Hoewel het een van de meest succesvolle clubs in Mexico is, voornamelijk door het succes in de jaren vijftig en zestig, heeft het de laatste jaren logischerwijs moeite om trofeeën te winnen.
Het idee van de club is altijd geweest om de basis te zijn voor het Mexicaanse nationale team op alle niveaus, en daarom hebben ze een grote focus op hun jeugdteams, die verspreid zijn over bijna alle categorieën van het Mexicaanse voetbal. De Chivas-filosofie is meer dan een clubtraditie, want dit beleid is opgenomen in de statuten van de instelling, die elke president, manager of coach die de club doorloopt overstijgt. Dat blijft echter beperkt tot de spelers, want Guadalajara heeft in de loop van haar geschiedenis een groot aantal buitenlandse coaches gehad.
CD El Nacional (Ecuador)
De Ecuadoraanse club CD El Nacional uit Ecuador werd opgericht in 1960 toen kapitein Hugo Enderica besloot een sportinstelling op te richten die alleen Ecuadoraanse spelers zou tellen en die zou dienen om de nationale strijdkrachten binnen de sport te vertegenwoordigen, vandaar dat de meerderheid van de leden van de club momenteel leden van die strijdkrachten zijn, zowel actieve als gepensioneerde.Als de club van de Ecuadoraanse strijdkrachten hebben zij een directe relatie met het nationale team, omdat zij, dankzij hun goede werk in het vormen van spelers en hun politiek, vroeger één van de belangrijkste teams waren die voetballers bijdragen aan de verschillende nationale teams van Ecuador.
Met dit beleid bevestigde El Nacional zich als een van de meest succesvolle clubs van het land, alleen achter Barcelona SC en CS Emelec, hoewel ze sinds 2020 in de Ecuadoraanse Serie B spelen, dit wil zeggen in het tweede niveau van het Ecuadoraanse voetbal.
Malavan FC (Iran)
In 1968 richtte coach Bahman Salehnia de club op die al snel eigendom zou worden van de Iraanse marine, en vestigde daarmee de filosofie om alleen met Iraanse voetballers te spelen die tot op de dag van vandaag wordt gerespecteerd. Net als in de voorgaande gevallen is dit beleid beperkt tot alleen de spelers, dat wil zeggen dat er in de geschiedenis van de club buitenlandse coaches zijn geweest, hoewel die lijst slechts beperkt is tot de Kroaat Dragan Skocic en de Serviër Stevan Mojsilovic.Guadalajara en El Nacional zijn twee belangrijke teams in hun respectievelijke landen, maar het geval van Malavan is anders: het is een club met minder impact die stappen heeft gezet in de tweede divisie van Iran, hoewel het momenteel in de Pro League van de Perzische Golf (Iraanse eerste divisie) zit en de belangrijkste trofeeën in hun kast zijn drie Hazfi cups, de lokale beker van het land.
Athletic Bilbao (Spain)
De beroemdste club ter wereld die een filosofie handhaaft waarbij alleen nationale spelers worden gecontracteerd, is Athletic Bilbao (of Athletic Club), die deze filosofie zelfs naar een hoger niveau tilt omdat de spelers die het clubshirt mogen dragen, moeten voldoen aan de eis dat zij Baskisch zijn, wat zowel Navarrese als Franse Basken omvat, hoewel dit is uitgebreid tot spelers die in Baskenland een voetbalopleiding hebben gevolgd.In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, dateert de filosofie van Athletic Club niet van de oprichting van de organisatie, want het voetbal werd naar Spanje gebracht (niet alleen naar Baskenland) door de Engelsen, die dus deel uitmaakten van de voetbalclubs die overal in het Iberische land ontstonden, waaronder Athletic Club. Dat was tot 1911, toen de Spaanse bond de clubs verbood buitenlandse spelers te gebruiken, iets wat in de loop der jaren zou veranderen, maar Los Leones besloot geen spelers op te nemen die niet in de regio waren geboren, omdat de Basken het Spaanse voetbal domineerden en ook omdat de spelers uit Baskenland in grote aantallen aanwezig waren in alle Spaanse clubs.
In die tijd was het geen filosofie, maar eerder dat het niet nodig was om buitenlanders te contracteren en in de jaren 1950, meer bepaald in de finale van de Copa del Generalissimo (gelijkwaardig aan de huidige Copa del Rey), wonnen ze met 2-0 van Real Madrid in het Santiago Bernabeu stadion, een team dat Di Stefano, Gento en Kopa had en dat datzelfde jaar kampioen werd van La Liga en de Europese Beker. De toenmalige voorzitter van Athletic Club, Enrique Guzmán, sprak publiekelijk zijn trots uit over het feit dat hij een team van wereldsterren had verslagen met alleen spelers uit de regio en uit die prestatie werd de huidige filosofie geboren die in de loop der tijd kleine wijzigingen heeft ondergaan.
Iets opmerkelijks aan deze clubs die deze filosofie vandaag de dag handhaven, is het feit dat zij ondanks de moeilijkheden die dit met zich meebrengt, vasthouden aan dat idee en zoeken naar alternatieven om hun concurrentievermogen te vergroten zonder de tradities van de organisatie te verliezen. De geschiedenis van deze clubs overziend, is het duidelijk dat zij de laatste tijd te kampen hebben gehad met sportieve successen.
