Toen Oostenrijkse grootmacht Rapid Wien de Duitse competitie won
Het verhaal dat hier volgt, zou gemakkelijk het script van een film kunnen zijn. Toch is alles wat hier wordt verteld echt gebeurd, met momenten die zo dramatisch zijn dat ze niet zouden misstaan in een fictiefilm. In de eerste helft van de vorige eeuw, met de twee wereldoorlogen als achtergrond, onderging het voetbal ingrijpende veranderingen en gevolgen als gevolg van de politieke situatie van dat moment.
Anschluss
Het is nooit verstandig om politiek met voetbal te vermengen, aangezien het twee onderwerpen zijn met zeer verschillende connotaties die vaak sterke emoties oproepen. Toch is het in dit geval noodzakelijk om de context van de situatie te schetsen, en dat betekent onvermijdelijk dat we het hebben over de tirannie van Adolf Hitler. Op 12 maart 1938 vond de annexatie van Oostenrijk door het Duitse Rijk plaats. Dit staat bekend als de Anschluss.Op dat moment was Oostenrijk een voetbalsupermacht. In 1938 maakte een deel van het befaamde Wunderteam (het legendarische Oostenrijkse elftal uit de jaren dertig) nog steeds deel uit van de nationale ploeg, die aanzienlijk sterker was dan het Duitse team. De Oostenrijkers hadden zich al gekwalificeerd voor het WK van 1938, maar mochten uiteindelijk niet deelnemen, behalve enkele spelers die zich aansloten bij het Duitse elftal.
Op clubniveau had de Anschluss ook grote gevolgen. De nazi's begonnen met de vervolging van joodse burgers, en binnen het Oostenrijkse voetbal vormden joden een belangrijk deel van de spelers en clubbestuurders. Veel spelers vluchtten het land uit, en dit leidde ertoe dat verschillende clubs verdwenen of werden verboden. De Oostenrijkse clubs die de situatie overleefden, werden opgenomen in het Duitse voetbalsysteem, waardoor elke Oostenrijkse competitie, inclusief de nationale competitie, ophield te bestaan.
Op 3 april 1938 speelde Oostenrijk zijn laatste wedstrijd als onafhankelijke natie (het zou pas na Hitlers val terugkeren als nationaal team) tegen Duitsland. Oostenrijk was duidelijk sterker dan zijn tegenstander, maar miste doelkansen op een manier die bijna opzettelijk leek, alsof ze de Duitsers wilden bespotten. In de slotminuten scoorden Karl Sesta en Matthias Sindelar de twee doelpunten die Oostenrijk de overwinning opleverden.
Volgens overleveringen vierde Sindelar zijn doelpunt op overdreven wijze voor de ogen van de nazi-leiders, als een provocatie tegen degenen die zijn land hadden ingenomen. Sindelar was een van de grootste Oostenrijkse voetballers en bleef trouw aan zijn principes: hij weigerde na de Anschluss voor Duitsland uit te komen, net als enkele van zijn landgenoten.
Tschammerpokal
Op 8 januari 1939, met de weinige overgebleven Oostenrijkse clubs die deelnamen aan de Duitse nationale competities, werd de finale van de Tschammerpokal gespeeld, destijds de nationale beker van Duitsland. FSV Frankfurt nam het op tegen Rapid Wien in het Olympiastadion in Berlijn. Het was verrassend en onverwacht dat de Weense club daar stond, aangezien Hitler voetbal vooral gebruikte als propagandamiddel en niet als amusement of iets waar hij enige passie voor had.Voor de dictator moesten de Duitsers altijd winnen van de Oostenrijkers om de superioriteit van hun ras te demonstreren. Maar wat er in de finale gebeurde, was niet wat Hitler had verwacht. Nadat Frankfurt in de 17e minuut op voorsprong kwam, wist Rapid een comeback te maken en won met 3-1. Alle drie de doelpunten vielen na de 80e minuut, bijna als een teken van hun voetbalkundige superioriteit. In de daaropvolgende edities van het toernooi versloeg Rapid de meeste van hun tegenstanders tot aan de halve finale, waar ze uiteindelijk door een Duitse club werden uitgeschakeld.
Gauliga
De Gauliga was destijds het Duitse kampioenschap, met andere woorden, de voorloper van de huidige Bundesliga. De competitie bestond uit een groepsfase, waarbij elke groep werd ingedeeld op basis van regio, gevolgd door een halve finale en een finale die in één wedstrijd werd beslist. In de editie van 1939 bereikte een andere Oostenrijkse club de finale, namelijk Admira Wien. De finale werd in juni van dat jaar gespeeld tegen Schalke 04, maar deze keer won de Duitse club overtuigend met 9-0, een uitslag die meer in lijn lag met wat Hitler wilde zien.Sindsdien zijn er altijd geruchten geweest dat Schalke het team van de nazi's was, wellicht omdat het een van de meest succesvolle clubs van die tijd was. Er is echter geen bewijs om die theorie te ondersteunen. Een jaar later, in 1940, was de finale volledig Duits, en Schalke won opnieuw, zij het met een bescheiden 1-0.
De grote verrassing kwam in 1941, toen opnieuw een Oostenrijkse club de finale bereikte: Rapid Wien, dezelfde club die de nazi's al had verrast in de Tschammerpokal. Hun tegenstander in de finale was opnieuw Schalke 04, wat voor de nazi's het perfecte moment leek om de Oostenrijkers te vernederen en opnieuw hun raciale superioriteit te tonen.
In feite begon de wedstrijd uitstekend voor de nazi-belangen, want na slechts 8 minuten stond Schalke al met 2-0 voor. In de 58e minuut scoorde Schalke hun derde doelpunt, waardoor het leek alsof de finale opnieuw een makkelijke Duitse overwinning zou worden.
Maar Georg Schors bracht Rapid in de 60e minuut terug in de wedstrijd, en tussen de 62e en 71e minuut maakte Franz Binder een hattrick, waardoor Rapid de finale volledig omdraaide. Wederom wist Rapid Wien in een finale tegen een Duitse club een comeback te maken en won de competitie in een land dat niet het hunne was.
De finale werd gespeeld op 22 juni 1941, dezelfde dag dat Operatie Barbarossa begon - de Duitse invasie van de Sovjet-Unie, wat voor velen het begin van de ondergang van de nazi's betekende. Er wordt gezegd dat de Duitsers als wraak verschillende spelers van Rapid rekruteerden om naar het Oostfront te sturen.