Parma's Gouden Eeuw
In het voetbal kan een goede financiële investering zeer nuttig zijn om een club te helpen doelen te bereiken die onder normale omstandigheden veel tijd en werk zouden vergen, en het is misschien niet iets dat op termijn standhoudt. Momenteel is het heel gewoon geworden om dit soort investeringen te zien en daarom lijkt het voor de meeste voetbalfans al normaal. In de jaren 80 en 90 was dit echter zeldzaam en had het een grotere impact.We hebben het hier over Parma, een kleine Italiaanse club die zich, dankzij de investeringen van het bedrijf Parmalat eind jaren tachtig en in de jaren negentig, wist te positioneren als een van de belangrijkste teams in Italië en Europa, hoewel dat negatieve gevolgen had voor de instelling.
Geschiedenis van Parma
In december 1913 besloot een groep voormalige spelers van Verdi FC, een voetbalclub die enkele maanden eerder was opgericht in de provincie Parma, een eigen voetbalinstelling op te richten. Sinds de oprichting speelden zij in de lagere divisies van het Italiaanse voetbal totdat zij door twee bijna opeenvolgende degradaties in de Serie D terechtkwamen en vervolgens in 1968 failliet gingen, waardoor zij gedwongen werden het grootste deel van de activa van de club te liquideren.Het jaar daarop promoveerde AC Parmense, een andere club uit de regio, naar de Serie D en in 1970 slaagden ze erin de licentie van Parma FC te bemachtigen, waardoor ze de resterende activa van de club mochten gebruiken, evenals alle identiteitselementen zoals het ontwerp en de kleur van het t-shirt of het embleem. Dit zorgde voor een wedergeboorte, niet alleen institutioneel maar ook sportief, waardoor ze terugkeerden naar de Serie B, met coach Cesare Maldini op de bank en Stefano Pioli die op de laatste dag het doelpunt maakte dat de promotie bezegelde.
Het gouden tijdperk
In 1987, Parma was in de Serie B, reeds gevestigd als een club die de Serie A wilde bereiken, bereikte het een belangrijke sponsorovereenkomst met het bedrijf Parmalat dat zich in een fase van belangrijke wereldgroei bevond en het bestuur van de club besloot dat de CEO van Parmalat, Calisto Tanzi (nu overleden), deel zou gaan uitmaken van het bestuur van de club.Een paar jaar later neemt Parma Nevio Scala in dienst, een Italiaanse middenvelder die als speler een goede tijd heeft gehad in de Serie A en die zijn eerste stappen als coach zette, met als enige ervaring een jaar aan het roer van Reggina, dat hij van de Serie C naar de Serie B wist te brengen. In zijn eerste jaar bij de club uit Parma behaalde hij de eerste promotie naar de Serie A in de geschiedenis van de instelling, ondanks verschillende situaties die zich voordeden zoals de dood van de eigenaar van de club of de incidenten buiten het voetbal die zich voordeden in het Ennio Tardini. Zo begon een tijdperk van ongekend succes voor Parma.
Tijdens het eerste jaar in de Serie A en met toenemende steun van Parmalat besloot Parma de drie beschikbare buitenlandse plekken te gebruiken om topspelers als Claudio Taffarel, Georges Serge Grun en Tomas Brolin binnen te halen. Dat seizoen, na een aarzelende start, slaagden ze erin een aantal belangrijke overwinningen te behalen tegen enkele van de sterkste teams in Italië op dat moment, zoals AS Roma of Sacchi's AC Milan, waardoor ze op de zesde plaats eindigden in de Serie A. en zich kwalificeerden voor de UEFA Cup, wat mogelijk was dankzij een sanctie die de Rossoneri hadden gekregen.
In het volgende seizoen, 1991-92, behaalde Parma zijn eerste belangrijke titel door de Italiaanse beker te winnen tegen Juventus. Na een 1-0 achterstand in de eerste wedstrijd met een doelpunt van Roberto Baggio, wist Parma in de tweede wedstrijd twee doelpunten te maken (Alessandro Melli en Marco Osio) om terug te komen van de finale en de trofee te bemachtigen. In de kantoren kocht Tanzi 98% van de club en delegeerde de verantwoordelijkheid om als voorzitter van de club op te treden aan zijn zoon.
In 1992 arriveerde de veelbelovende Colombiaanse spits Faustino Asprilla van Atletico Nacional, die Parma in 1993 de beker voor bekerwinnaars zou helpen winnen en in de daaropvolgende seizoenen een belangrijke rol zou spelen. In het seizoen 1993-94 zouden ze versterkt worden door Roberto Sensini, een Argentijnse verdediger die van Udinese kwam, en door de getalenteerde Gianfranco Zola van Napoli, wat hen hielp de Europese Supercup te winnen en opnieuw de finale van de Beker voor Bekerwinnaars te bereiken, hoewel ze in deze gelegenheid zouden vallen tegen George Graham's Arsenal.
Elk jaar werden de investeringen belangrijker, want Tanzi's voornemen om van Parma een Europese grootmacht te maken groeide, waarvoor hij de veelbelovende Stefano Fiore verwierf (hoewel hij in zijn eerste fase bij de club geen erg belangrijke rol speelde), Dino Baggio van Juventus, Fernando Couto van FC Porto en de terugkeer van de ervaren verdediger Roberto Mussi. Dit was voldoende om de UEFA Cup te winnen en als derde te eindigen in de Serie A.
Hristo Stoichkov, Filippo Inzaghi, Fabio Cannavaro, Lilian Thuram, Enrico Chiesa, Hernan Crespo, Juan Sebastian Veron, Ariel Ortega, Marco Di Vaio, Paulo Sousa, Adriano, Adrian Mutu, Alberto Gilardino en Matías Almeyda, en niet te vergeten de verschijning van een jonge Gianluigi Buffon, zijn enkele van de namen die in de volgende jaren naar Parma kwamen en die eraan meewerkten dat de club nog twee Italiaanse bekers, een Italiaanse Supercup en nog een UEFA Cup won.
Alles stort in
Parallel aan de groei van Parma, was Parmalat exponentieel gegroeid, waardoor Tanzi een enorme figuur werd in Italië en Europa. In november 2003 werd echter bekend dat Parmalat enorme schulden had die niet waren betaald en op het punt stonden failliet te gaan, en dat een grote hoeveelheid geld was weggesluisd naast gaten in het administratieve beheer van Tanzi, wat leidde tot de val van Parmalat.Het voedselbedrijf was de belangrijkste steun van de voetbalclub, dus de val van Parmalat resulteerde in een groot aantal spelers die het team verlieten om Parma in een toestand te houden waarin het in de Serie A kon blijven, maar zonder het competitieve niveau van het voorgaande decennium. Dit verhaal eindigde met de veroordeling van Tanzi tot 18 jaar gevangenisstraf in 2010 en het feit dat Parma een paar jaar later uit de Serie D moest worden gereformeerd.
